از روشهای متداول در ایجاد سقف کاذب می توان به موارد زیر اشاره نمود :

1 – پوشش سقف با رابیتس و اندود

2- استفاده از انواع سقف های کاذب نواری نظیر لوکسالون ٬ فاساد ٬ تیغه ای ٬ پرده ای و دامپا .

معمولا از سقف کاذب دامپا Dampa به دلیل پایداری مناسب در برابر رطوبت در مراکز صنعتی ٬ کشتی ها و ... استفاده می شود .

3 – استفاده از انواع سقف کاذب سلولی گریلیوم یا سقف کاذب باز ٬ سقف های کاذب شبکه ای با دو نوع اجرا ( بصورت نگه دارنده – سپری – نمایان و یا نگه دارنده مخفی برای سازه های سبکتر ) و سقف های کاذب بافل

در این میان انواع شبکه ای به دلیل تنوع بسیار زیاد در جنس و طرح قطعات ( تایل ها و تایل گچی ) بیشتر مورد توجه طراحان بوده و معمولا در ترکیب با سایر روش ها نظیر گریلیوم نماهایی مورد استفاده قرار می گیرد .

سقف کاذب توسط رابیتس اندود : در این روش ابتدا رابیتس را که ورقه ای گالوانیزه با شبکه و برش های خاص می باشد توسط مفتول به صورت دولا بر روی یک شبکه فرعی در سقف ٬ قرار می دهند سپس سطح آنرا با ملات می پوشانند .

استفاده از رابیتس موجب می شود ملات به خوبی بر روی سقف قرار گرفته و سطحی صاف و یکدست ( بدون هرگونه ترک خوردگی ) ایجاد شود .

سقف کاذب گریلیوم : نمای این نوع سقف کاذب شبکه ای متقاطع از پروفیل های آلومینیومی ٬ آهنی ٬ PVC و یا ورق های آلیاژی می باشد که بصورت مناسبی رنگ شده اند .

 اجرای سقف کاذب گریلیوم نیز مانند سقف کاذب تایل توسط آویزهای فولادی می باشد . فواصل بین تیغه های و سایز آنها بصورت استاندارد 7.8 x 7.8 ٬ 10 x 10 x 5 ٬ 15 x 15 x 9 ٬ 20 x 20 x 9 ٬ 30x30x9 ٬ 40x40x19 ٬ 50x50x19 ٬ 60x60x19 ٬ 60x60x20 ٬ 40x40x20 در هر متر مربع می باشد .

سقف کاذب دامپا Dampa : دامپا یکی از پرکاربرد ترین انواع سقف کاذب نواری می باشد از ویژگی های این نوع سقف کاذب :

 1 – قابلیت نصب از پایین ( مواردی که فاصله بین سقف کاذب و سقف و سیستم کناف اصلی کم است و نمیتوان با حرکت دادن قطعات آنها را از بالای نگه دارنده ها در محل مناسب قرار می گیرد 2 – مخفی شدن کامل سازه نگه دارنده در  پشت قطعات 3 – دسترسی آسان به پشت قطعات 4 – غیر قابل اشتعال بودن قطعات  5 – تنوع رنگ 6 – مقاوت مناسب در برابر رطوبت ٬ باکتریها و مواد شیمیایی